Historia placówki

Kamienica, w której obecnie znajduje się Bursa została wzniesiona na początku XIX wieku dla szambelana królewskiego A. Gaszyńskiego. W 1944 roku budynek uległ zniszczeniu i spaleniu. Należał wówczas do Katarzyny i Aleksandra Maksimow. Prof. dr hab. Aleksander Maksimow był uczonym wielkiej miary, znanym w kraju i za granicą, profesorem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Wybitnym specjalistą z dziedziny chemii rolnej i torfoznawstwa. Do 1951 była to placówka dla chłopców ze średnich szkół muzycznych, a po przejęciu jej przez Dyrekcję Okręgu Szkolenia Zawodowego, stała się bursą żeńską.

Warunki, w jakich żyły i uczyły się wychowanki w latach 50-tych daleko odbiegały od dzisiejszych. Było ciasno - w Bursie, na dwóch piętrach mieszkało 220 dziewcząt, brak było sal do cichej nauki, pomocy naukowych.

Sytuacja zaczęła się zmieniać na lepsze w latach 60-tych, gdy władze podjęły decyzję zmniejszenia liczby wychowanek. Decyzja ta pozwoliła na rozluźnienie sal mieszkalnych oraz wygospodarowanie dla każdej grupy pomieszczenia do nauki. Przeprowadzono szereg prac remontowych, w latach 1981-83 remont kapitalny. Dach pokryto blachą nierdzewną i wykonano elewację, na której umieszczono herby miast polskich, dla podkreślenia ich wkładu w odbudowę Warszawy i powstanie bursy.

Od początku swojego istnienia bursa stwarzała dziewczętom nie tylko możliwość uczęszczania do stołecznych szkół, ale oferowała bogaty wachlarz zajęć edukacyjnych i kulturalno-naukowych. W 1975 roku bursa za osiągnięcia na polu opiekuńczo-wychowawczym otrzymała nagrodę Ministra Edukacji.